Wie is God?

Ek het my lewe lank gesukkel om twee teenstrydige sieninge oor God te balanseer. Hy is lief vir my, maar ek moet ook bang wees vir Hom. Ek het, soos baie mense, die een siening bietjie onderdruk, want dit het my te ongemaklik gemaak, maar dit het gebly krap aan my. Hier is twee aanhaling van Jonathan Edwards, ‘n 18de eeuse Amerikaanse teoloog, wat hierdie teenstrydigheid baie duidelik maak.

The bow of God’s wrath is bent, and the arrow made ready on the string, and justice bends the arrow at your heart, and strains the bow, and it is nothing but the mere pleasure of God, and that of an angry God, without any promise or obligation at all, that keeps the arrow one moment from being made drunk with your blood. — Jonathan Edwards, Sinners in the Hands of an Angry God

The apostle tells us that ‘God is love’; and therefore, seeing he is an infinite being, it follows that he is an infinite fountain of love. Seeing he is an all-sufficient being, it follows that he is a full and overflowing, and inexhaustible fountain of love. And in that he is an unchangeable and eternal being, he is an unchangeable and eternal fountain of love. — Jonathan Edwards, Charity and Its Fruits

Ons definieer God as almagtig, alwetend en alomteenwoordig. Per definisie moet Hy so wees om God te wees. Maar nou het die van ons wat onsself Christene noem ‘n probleem in die persoon van Jesus.

Hy kom om aan ons die Vader te openbaar soos Hy werklik is. Dit beteken daar is ‘n probleem met ons persepsie van Hom. Meer nog Jesus sê as ons Hom sien, sien ons die Vader. As ons Jesus sien, sien ons God. Maar hierdie Jesus is ‘n mens – Hy is nie alomteenwoordig nie, Hy is ook nie alwetend nie (Hy weet bv. nie wanneer Hy weer gaan kom nie).

Jesus, as inkarnasie van “God met ons”, illustreer vir ons God se liefde. Sy vleeswording en kruisdood is die noodwendige gevolge van God se liefde vir ons. Jesus is die bewys dat God van ons hou, nog altyd! Hy is nie kwaad vir ons nie! Ek gaan in ‘n ander post in detail oor dié ingaan (ek raak sommer opgewonde).

Jesus openbaar nog ‘n baie belangrike ding. Hy praat van sy Vader, maar Hy maak ook duidelik dat Hy en die Vader een is. Jesus is God, maar Jesus staan in verhouding met sy Vader, wat ook God is. (Snaaks hoe die drie-eenheid mens ‘n kopseer kan gee.) Jesus kom openbaar aan ons sy verhouding met die Vader. Hy kom openbaar dat God in Homself verhouding is. God het nie net ons lief nie, Hy is liefde.

Liefde is net liefde as dit vloei van een wese na ‘n ander. Dit is net waar in ‘n verhouding. Soos wind wat net wind is as dit waai. Voor die skepping was, is hierdie God reeds, in Homself, liefde – in Homself verhouding. Verhouding tussen Vader en Seun, Seun en Heilige Gees, en tussen Heilige Gees en Vader.

Om terug te kom na die na die oorspronklike probleem van die teenstrydige sieninge oor God. Baie mense sal sê wat ek sê is goed en wel, maar ons moet nie vergeet van God se heiligheid nie. “Ons moet sy liefde balanseer met sy heiligheid.”

Heiligheid het bietjie van ‘n slegte reputasie. Heiligheid beteken eintlik afgesonder, maar word oor die algemeen verstaan as ‘n vorm van vlekkeloosheid of sondeloosheid. Ek het altyd gedink aan God se heiligheid as ‘n koue afsondering, klinies skoon, vlekvrye staal. “Moenie naby my kom nie, netnou bemors jy my.” Hierdie “heiligheid” is dan net ‘n ander woord vir eerste siening van God.

Kom ons kyk eers gou na die idee van afsondering. Athanasius (circa: 320) sê dit vir my so mooi:

This He did [become man] that He might turn again to incorruption men who had turned back to corruption, and make them alive through death by the appropriation of His body and by the grace of His resurrection. Thus He would make death to disappear from them as utterly as straw from fire.

Die woord appropriation wys na iets eenkant sit vir ‘n spesifieke doel. Hy is nie afgesonder van ons nie, hy was bekend om saam met sondaars om te gaan. Christus is heilig in die sin dat Hy afgesonder is vir ons. God se vleeswording – sy liggaam – is eksklusief vir die mensdom.

En die ander algemene idee van vlekkeloosheid of sondeloosheid? Sonde is bloot liefdeloosheid, dus moet sondeloosheid liefde wees. Maar liefde is nie vervelig nie. Dit kan nie wees nie. Liefde (en dus verhoudings) is juis morsig. Dit kan nie klinies skoon wees nie! Dit is vol vreugde en is dinamies! Die idee van “holier than thou” is ‘n teenstelling. Selfs met goeie morele waardes, kan iemand wat homself verhef, nie liefde uitstraal nie.

Die Here is nie bang vir jou sonde nie. Van die dag wat Hy jou uit die modder opgetel het, getuig die vlekke op sy kleed van sy heiligheid. Toe Hy ons, wat nog steeds sonde doen, met Homself vereenselwig het, het die diepte van ons ellende, juis die diepte van sy liefde en heiligheid geopenbaar.

Jesus wys vir ons vir God werklik is. Enige idee van God wat nie ‘n oorsprong het in Jesus nie, is ‘n leuen. Hierdie post is net ‘n inleiding om ons op ‘n pad te sit. Ek gaan in die toekoms kyk na hoe Jesus vir ons, ons plek in die storie wys. Ons gaan onsself verdiep in hierdie liefdes verhouding binne ons God.

Die Here is beter as wat ek nog ooit gedink het.